SENSİZLİĞİMDEN UTANIYORUM

Hani güller açar katmer, katmer
Mavi düşer ummana
Sen düşersin geceme
Dudak yarısı bir alaycılık
Kucak dolusu yıldızlarla
Örterim yalnızlığımı
Kapkara saçların olur
Kapkara saçların düşer alnına
Öperim usulce
Öperim cenneti getiren ayaklarını
Bastığın toprağı öperim
Ellerini sürerim yüzüme
Ilık terli bir huzur
Arzulu bir ateş kaplar içimi
Yalvarırım gözlerine
Ne olur artık gitme
Sensizliğimden utanıyorum
Çaresizliğin demirden ağırlığı
Öfkemi dövüyor zamanın örsünde
Ama biliyorsun bunlar hep senin suçun
Bunlar hep senin hatan
Gözlerimi alan ışığın olmasaydı
Bu kadar kör olmazdım sabahları
Ölesiye korkmazdım yalnızlıktan
Kaçmazdım insanlardan
İçine yalnızca senin girebileceğin
taş duvarlar örmezdim
Belki de sen olmasaydın
Ben hiç olmazdım
Anla beni işte
Sensizliğimden utanıyorum
Her an yanımda olmalısın
İçimi doldurmalı varlığın
Bazen ağlamalıyız
Tenimizde tuzu kalmalı acının
Mutluluğu içmeliyiz kristal bir kadehten
Dudaklarımız ateşe düşmeli
Yanıp kavrulmalıyız
Küllerimizi savurmalılar rüzgârda
Belki de hiçliğe karışmalıyız
Hem ne fark eder ki
Yokluğunda kaybolmaktansa
Seninle kül olmak
En büyük mutluluk olmaz mı?

Ne olur gitme artık
Sensizliğimden utanıyorum